دانلود مطالعات ترمینال مسافربری
فصل4
ارائه راهکار ها برای بهبود فضای پایانه
1. بهبود شیوه مدیریت ترمینال اتوبوس با بکار گیری سیستم تعیین مکان وسایل نقلیه REID
2. تعیین مکان مکانیکی
3. نظارت از طریق دوربین مدار بسته
4. دستگاههای فروش بلیط
5. خرید و فروش اینترنتی
6. استفاده از تابلو های الکتریکی
7. فضای خدماتی اتوبوس بدون دید
8. منزوی کردن فضای خدماتی اتوبوسها
9. مجموعه خدماتی مسافرین
10. خدمات دهی به معلولین
اقلیم اصفهان
منابع
مقدمه
اختراع سیستم های جدید حمل و نقل در قرن 20 که متفاوت از روش های حمل و نقل انسان در کل تاریخ بشریت است نیاز به مطالعات و بررسی های کارشناسانه برای عملکرد هر چه بهتر ترمینالها و نیز مطالعه نحوه، رفتار انسانها در این گونه اماکن را ایجاب می کند.
مدتها کشتی ها بهترین وسیله سفر بودند و کالسکه ها و واگن ها، حرکت در راههای زمینی را ممکن می ساختند اما با ظرفیت های کم. در قرن نوزدهم راههای ریلی روش را تغییر دادند و باعث تغییر در اجتماع با سفرهای توام با ظرفیت بالا همراه با سرعت زیاد شدند همچنین در این زمان بود که وسایل نقلیه موتوری مانند اتوبوس در بیشتر کشورهای جهان به شکل گسترده ای حمل و نقل مسافر را عهده دار شدند. لزوم شکل گیری ترمینالهای وسیع با عملکردهای گوناگون برای مسافران زیادی که هر روز به این اماکن وارد شده و از آن خارج می گردند و تسهیلاتی برای راحتی و رفع خستگی ناشی از مسیر امر مهمی را ایفا کرد ترمینالهای اتوبوس اماکن بسیار فعالی می باشند.
رشد سفر افزایش مبادلات توریستی تقاضای زیادی را پیش روی سرویسهای حمل و نقل قرار داده است استفاده متناسب و بهینه از ظرفیت های موجود و استفاده از سیستم های مدیریت فنی پیشرفته در حمل و نقل در قرن جدید بسیار مطرح می باشد. از لحاظ تاریخی ترمینالهای اتوبوس و ساختارهای مرتبط مستقل از یکدیگر می باشند این عامل موجب می گردد که مسائل زیر همواره مورد توجه قرار گیرد.
. مسافران به سرویس دهی بهتری نیاز دارند که بار دیگر سفر را با اتوبوس ترجیح دهند.
تاریخچه پایانه
در گذشته امور حمل و نقل مسافری به کمک گاراژ داران اداره می شد. در آن زمان، افراد معدودی که در زمینه حمل و نقل سر رشته داشتند با فراهم آوردن امکاناتی برای تجمع چند اتوبوس در داخل شهر و تهیه دفتر کاری برای جذب مسافر، نسبت به ارایه سرویس های حمل و نقل برون شهری اقدام می کردند. رفته رفته با روند رو به رشد افزایش جمعیت و توسعه اجتماعی و به نبع آن افزایش جابجایی ها و تقاضای بیشتر سفر، مشکلاتی در امر حمل و نقل مسافری به وجود آمد. ایجاد شلوغی در خیابان ها و گذرگاه های مقابل گاراژها و اختلال در سیستم ترافیک شهری و معابر پیاده از یک طرف و موضوع آلودگی هوای ناشی از وجود گاراژها در سطح شهر و عوارض منفی اجتماعی و فرهنگی عارض شده از طرف دیگر، باعث شد تا ایجاد چنین اماکنی در سطح شهرهای بزرگ زیر سوال بروند. علاوه بر اینها، به دلیل پراکندگی رانندگان و تنوع عملکرد متصدیان گاراژها لازم بود تا نظم و ترتیبی در امور رانندگان، متصدیان حمل و همچنین نظارت بهتر بر کیفیت خدمات ارایه شده به مسافران ایجاد شود. در آن زمان گاراژهای مسافری همانگونه که در حوزه شهری فعالیت می کردند، تقریبا مانند دیگر کسبه کوچه و بازار به حساب آمده و طبیعتا زیر نظر شهرداری ها اداره می شدند. وزارت راه و ترابری نیز بیشتر بر جوانب سخت افزاری امور ترابری مانند راه سازی و نگهداری راه ها تکیه داشته و مباحث نرم افزاری حمل و نقل نیز از رونق چندانی در این وزارتخانه برخوردار نبود، از این رو، برای رفع مشکلات پیش گفته، پایانه جنوب تهران احداث و محل اصلی فعالیت شرکت ها شد. متعاقبا نیز، لایحه قانونی احداث پایانه های مسافری در مورخه 9/2/1359 به تصویب رسید و به موجب آن، شهرداری مکلف گردید ضمن به اجرا در آوردن طرح ممنوعیت ورود وسایل نقلیه برون شهری به داخل شهر تهران، نسبت به احداث پایانه های دیگر علاوه بر پایانه موجود اقدام کند. سپس مفاد لایحه مزبور در سال 1372 مورد بازنگری قرار گرفته و اصلاحاتی در آن اعمال گردید، از آن پس، شهرداری های شهرهای با بیش از پنجاه هزار نفر جمعیت سراسر کشور موظف شدند تا به تدریج نسبت به احداث پایانه های مسافری برون شهری اقدام کنند. در آن زمان هدف اصلی از ایجاد این قانون، بیشتر حل و فصل مشکلات درون شهری و متمرکز کردن فعالیت مسافربری در نقاط خاص از اطراف شهرها بود و شاید بتوان ادعا نمود که موضوعات مربوط به وضع حمل و نقل برون شهری چندان در ایجاد این قانون موثر نبودند. در هر حال، راه حل ارایه شده مبنی بر احداث پایانه های بزرگ و متمرکز، بنا بر دارا بودن توان غلبه بر مشکلات شهری آن زمان موجه شناخته شد و به آن عمل گردید. خوشبختانه در اثر وضع همین قانون، امروزه شاهد حضور پایانه های مسافری در نیمی از شهرهای واجد شرایط این قانون هستیم و با گسترش دانش مهندسی حمل و نقل نیز این موضوع مسلم است که پایانه ها نه تنها از جمله تاسیسات زیربنایی حمل و نقل جاده ای محسوب می شوند، بلکه در تمامی جوانب حمل و نقل نقش اساسی و پایه ای را به عهده دارند. به همین دلیل نیز وجود آنها پس از گذشت قریب به بیست سال از تصویب قانون مذکور به هیچ عنوان نفی نمی شود.